Hegðun til hliðsjónar Magnús Þ. Lúðvíksson skrifar 27. mars 2012 04:00 Fyrir Alþingi liggur þingsályktunartillaga sem felur í sér að lögum um líffæragjafir verði breytt þannig að gert sé ráð fyrir „ætluðu samþykki" við líffæragjafir í stað „ætlaðrar neitunar". Nái tillagan fram að ganga verður látinn einstaklingur sjálfkrafa líffæragjafi nema hinn látni hafi látið í ljós vilja til hins gagnstæða þótt einnig sé kveðið á um að taka skuli tillit til óska aðstandenda. Er það markmið þeirra þingmanna sem að tillögunni standa að fjölga líffæragjöfum á Íslandi. Tillagan sækir fyrirmyndir sínar til nokkurra nágrannalanda Íslands en segja má að hún byggi á ákveðnum niðurstöðum úr atferlissálfræði. Kannski helst þeim að það hvernig valkostum er stillt upp hefur talsverð áhrif á val einstaklinga og hins vegar því að fólk hefur tilhneigingu til að velja auðveldasta valkostinn hverju sinni, yfirleitt þann sjálfgefna. Tveir bandarískir sálfræðingar, Eric Johnson og Dan Goldstein, framkvæmdu árið 2003 tilraun þar sem þeir spurðu þrjá stóra hópa af fólki hvort þeir vildu verða líffæragjafar að sér látnum. Spurningin sem lögð var fyrir hvern hóp var hins vegar ólík. Fyrsti hópurinn fékk spurningu sem byggði á „ætlaðri neitun" en fólk gat þó valið að gerast líffæragjafar. Spurningin sem lögð var fyrir annan hópinn var nákvæmlega eins nema hún byggði á „ætluðu samþykki" þó fólk hefði þann valkost að gerast ekki líffæragjafar. Þriðja hópnum var svo gert að velja á milli kostanna án þess að öðrum væri stillt upp sem sjálfgefnum. Uppstilling spurningarinnar reyndist skipta miklu máli. Þegar gert var ráð fyrir „ætlaðri neitun" völdu einungis 42% svarenda að gerast líffæragjafar en þegar gert var ráð fyrir „ætluðu samþykki" kusu alls 82% svarenda að gerast líffæragjafar. Það merkilega er að í tilfelli hlutlausu spurningarinnar völdu 79% að gerast líffæragjafar. Fjallað er um þessa tilraun og raunar margar fleiri í bókinni Nudge eftir þá Richard Thaler og Cass Sunstein sem kom út árið 2008. Bókin fjallar um þá möguleika sem felast í notkun atferlissálfræði og -hagfræði við opinbera stefnumótun. Halda höfundar því fram að auka megi virkni og hagkvæmni hins opinbera með því að hafa niðurstöður úr þessum fræðigreinum til hliðsjónar við stefnumótun. Óhætt er að segja að bókin hafi vakið mikla athygli en höfundar hennar hafa síðan verið fengnir til að veita ríkisstjórnum víða um heim ráðgjöf. Þannig hefur Sunstein unnið fyrir ríkisstjórn Obama í Bandaríkjunum og Thaler meðal annars unnið fyrir ríkisstjórn Camerons í Bretlandi og fyrir dönsku ríkisstjórnina. Sú litla reynsla sem komin er af þessari nálgun er jákvæð og þess vegna ber að fagna því að hún sé að ryðja sér til rúms á Íslandi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Magnús Þorlákur Lúðvíksson Mest lesið Halldór 30.11.2024 Halldór Í dag kýs ég Sjálfstæðisflokkinn Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Ráðherrann Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Um sáttameðferð sýslumanns Elísabet Lorange,Jenný Kristín Valberg Skoðun Skrópað á Alþingi Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Langþreyttir kjósendur hafa tækifæri til breytinga Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Við þurfum Grím á þing Hanna Katrín Friðriksson Skoðun Heimssýn úr músarholu – Gengur það? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Að refsa eða treysta VG? Finnur Ricart Andrason Skoðun Félag áhugamanna um löggæslu Agnes Ósk Marzellíusardóttir Skoðun
Fyrir Alþingi liggur þingsályktunartillaga sem felur í sér að lögum um líffæragjafir verði breytt þannig að gert sé ráð fyrir „ætluðu samþykki" við líffæragjafir í stað „ætlaðrar neitunar". Nái tillagan fram að ganga verður látinn einstaklingur sjálfkrafa líffæragjafi nema hinn látni hafi látið í ljós vilja til hins gagnstæða þótt einnig sé kveðið á um að taka skuli tillit til óska aðstandenda. Er það markmið þeirra þingmanna sem að tillögunni standa að fjölga líffæragjöfum á Íslandi. Tillagan sækir fyrirmyndir sínar til nokkurra nágrannalanda Íslands en segja má að hún byggi á ákveðnum niðurstöðum úr atferlissálfræði. Kannski helst þeim að það hvernig valkostum er stillt upp hefur talsverð áhrif á val einstaklinga og hins vegar því að fólk hefur tilhneigingu til að velja auðveldasta valkostinn hverju sinni, yfirleitt þann sjálfgefna. Tveir bandarískir sálfræðingar, Eric Johnson og Dan Goldstein, framkvæmdu árið 2003 tilraun þar sem þeir spurðu þrjá stóra hópa af fólki hvort þeir vildu verða líffæragjafar að sér látnum. Spurningin sem lögð var fyrir hvern hóp var hins vegar ólík. Fyrsti hópurinn fékk spurningu sem byggði á „ætlaðri neitun" en fólk gat þó valið að gerast líffæragjafar. Spurningin sem lögð var fyrir annan hópinn var nákvæmlega eins nema hún byggði á „ætluðu samþykki" þó fólk hefði þann valkost að gerast ekki líffæragjafar. Þriðja hópnum var svo gert að velja á milli kostanna án þess að öðrum væri stillt upp sem sjálfgefnum. Uppstilling spurningarinnar reyndist skipta miklu máli. Þegar gert var ráð fyrir „ætlaðri neitun" völdu einungis 42% svarenda að gerast líffæragjafar en þegar gert var ráð fyrir „ætluðu samþykki" kusu alls 82% svarenda að gerast líffæragjafar. Það merkilega er að í tilfelli hlutlausu spurningarinnar völdu 79% að gerast líffæragjafar. Fjallað er um þessa tilraun og raunar margar fleiri í bókinni Nudge eftir þá Richard Thaler og Cass Sunstein sem kom út árið 2008. Bókin fjallar um þá möguleika sem felast í notkun atferlissálfræði og -hagfræði við opinbera stefnumótun. Halda höfundar því fram að auka megi virkni og hagkvæmni hins opinbera með því að hafa niðurstöður úr þessum fræðigreinum til hliðsjónar við stefnumótun. Óhætt er að segja að bókin hafi vakið mikla athygli en höfundar hennar hafa síðan verið fengnir til að veita ríkisstjórnum víða um heim ráðgjöf. Þannig hefur Sunstein unnið fyrir ríkisstjórn Obama í Bandaríkjunum og Thaler meðal annars unnið fyrir ríkisstjórn Camerons í Bretlandi og fyrir dönsku ríkisstjórnina. Sú litla reynsla sem komin er af þessari nálgun er jákvæð og þess vegna ber að fagna því að hún sé að ryðja sér til rúms á Íslandi.