Lækaðu Obi-Wan – mín eina von! Saga Garðarsdóttir skrifar 26. ágúst 2013 07:00 Undafarna þrjá mánuði hafa dunið á okkur fréttir, myndbönd og yfirlýsingar sem sýna okkur og segja hversu ógeðslega mönnum er leyft að koma fram við samkynhneigða í Rússlandi og hversu vel það er nýtt. Mörg okkar hafa deilt greinum á Facebook og þeir duglegustu hafa líka lækað alla reiðilega statusa um óréttlætið. Myndböndin, sem er óhugnanlega létt að finna, sýna unga drengi og karla dregna burt frá heimilum sínum eða handsamaða úti á götu af samborgurum sínum, pyntaða og niðurlægða fyrir allra augum. Þessi óhæfuverk þrífast í skjóli lagasetningar sem sífellt þrengir meira að samkynhneigðum og hvetur hrottana nánast áfram. Það þarf ekki mikla samkennd til að fyllast skilningsleysi gagnvart svona hryllingi og í kjölfarið kviknar enn heitari tilfinning sem vill öllu vondu breyta, réttlætiskenndin. Sterka réttlætiskennd er erfitt að finna farveg með lækum og deilingum, það þarf meira til. En hvað? Hversu mörg ABC-börn, fulla Rauðakrossbauka og reiðistatusa þurfum við að hafa til að finnast við hafa lagt eitthvað af mörkum? Og við þessa spurningu læðist uppgjöfin aftan að okkur þar sem við störum á botnlausan óhugnaðinn í eins og margra ljósára fjarlægð og ýtum á like. Það er ömurlegt að finnast manns eigin hjálparhönd ekki ná lengra en að lyklaborðinu og fyllast vanmætti. Ömurlegast er þó án vafa að vera misnotaður og laminn meðan venjulegt fólk eins og við göngum hjá. Vissulega erum við ekki í Rússlandi, Afríku eða í Sýrlandi en við getum samt tekið skýra afstöðu og ákvörðun um að leiða ofbeldi aldrei hjá okkur. Því þó eitt læk sé bara dropi í hafi internetsins, og þótt Pútín muni aldrei lesa þennan bakþanka, þá teljast litlu mótmælin með. Þau eru fyrsta skrefið í kröfunni um sterkari viðbrögð, frá okkar nánustu og frá ráðamönnum. Staða okkar til að grípa beint inní er kannski oft veik en við erum aldrei í það vondri stöðu að geta ekki mótmælt. Þannig hljótum við að krefjast þess að íslensk yfirvöld fordæmi afstöðu rússneska þingsins opinberlega, dragi okkur úr keppni á Ólympíuleikunum, geri eitthvað afgerandi. Ekkert deiliskipulag eða nefndarskipan getur verið mikilvægari en mannréttindi og sú pólitík er án landamæra og fjórflokka. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Saga Garðarsdóttir Mest lesið Ráðherrann Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Félag áhugamanna um löggæslu Agnes Ósk Marzellíusardóttir Skoðun Tryggjum Svandísi á þing Hópur stuðningsfólks Svandísar Svavarsdóttur Skoðun Innflytjendur eru blórabögglar Achola Otieno Skoðun Er „woke-ismi“ genginn of langt? Tanja Mjöll Ísfjörð Magnúsdóttir Skoðun Vók er vont – frambjóðandi XL kærður til lögreglu Kári Allansson Skoðun Kjósum með mannréttindum á laugardaginn Bjarndís Helga Tómasdóttir,Kári Garðarsson Skoðun Stúlka frá Gaza sem að missti allt Asil Jihad Al-Masri Skoðun Höldum okkur á dagskrá Hópur fólks innan íþróttahreyfingarinnar Skoðun Teppaleggjum ekki íslenska náttúru með vindorku Halla Hrund Logadóttir Skoðun
Undafarna þrjá mánuði hafa dunið á okkur fréttir, myndbönd og yfirlýsingar sem sýna okkur og segja hversu ógeðslega mönnum er leyft að koma fram við samkynhneigða í Rússlandi og hversu vel það er nýtt. Mörg okkar hafa deilt greinum á Facebook og þeir duglegustu hafa líka lækað alla reiðilega statusa um óréttlætið. Myndböndin, sem er óhugnanlega létt að finna, sýna unga drengi og karla dregna burt frá heimilum sínum eða handsamaða úti á götu af samborgurum sínum, pyntaða og niðurlægða fyrir allra augum. Þessi óhæfuverk þrífast í skjóli lagasetningar sem sífellt þrengir meira að samkynhneigðum og hvetur hrottana nánast áfram. Það þarf ekki mikla samkennd til að fyllast skilningsleysi gagnvart svona hryllingi og í kjölfarið kviknar enn heitari tilfinning sem vill öllu vondu breyta, réttlætiskenndin. Sterka réttlætiskennd er erfitt að finna farveg með lækum og deilingum, það þarf meira til. En hvað? Hversu mörg ABC-börn, fulla Rauðakrossbauka og reiðistatusa þurfum við að hafa til að finnast við hafa lagt eitthvað af mörkum? Og við þessa spurningu læðist uppgjöfin aftan að okkur þar sem við störum á botnlausan óhugnaðinn í eins og margra ljósára fjarlægð og ýtum á like. Það er ömurlegt að finnast manns eigin hjálparhönd ekki ná lengra en að lyklaborðinu og fyllast vanmætti. Ömurlegast er þó án vafa að vera misnotaður og laminn meðan venjulegt fólk eins og við göngum hjá. Vissulega erum við ekki í Rússlandi, Afríku eða í Sýrlandi en við getum samt tekið skýra afstöðu og ákvörðun um að leiða ofbeldi aldrei hjá okkur. Því þó eitt læk sé bara dropi í hafi internetsins, og þótt Pútín muni aldrei lesa þennan bakþanka, þá teljast litlu mótmælin með. Þau eru fyrsta skrefið í kröfunni um sterkari viðbrögð, frá okkar nánustu og frá ráðamönnum. Staða okkar til að grípa beint inní er kannski oft veik en við erum aldrei í það vondri stöðu að geta ekki mótmælt. Þannig hljótum við að krefjast þess að íslensk yfirvöld fordæmi afstöðu rússneska þingsins opinberlega, dragi okkur úr keppni á Ólympíuleikunum, geri eitthvað afgerandi. Ekkert deiliskipulag eða nefndarskipan getur verið mikilvægari en mannréttindi og sú pólitík er án landamæra og fjórflokka.