Hljómsveitt frumsýnir Næs í rassinn

Hljómsveitin Hljómsveitt hefur gefið frá sér nýtt lag og myndband sem heitir Næs í rassinn. Hljómsveitt samanstendur af systrunum Katrínu Helgu og Önnu Töru Andrésdætrum. Sumir kannast mögulega við umfjöllunarefni lagsins eftir að Anna Tara benti eftirminnilega á hvað endaþarmsmök geta verið djúp í viðtali í útvarpsþættinum Harmageddon í vetur.

Fyrst þegar þær systur sömdu lagið og textann lokaði Katrín öllum gluggum af ótta við viðbrögð nágranna sinna. Síðan þá hafa nokkur þúsund manns heyrt lagið. Þær eiga líka foreldra. Það sem veitti þeim innblástur var gífurlegt magn persónulegrar reynslu. Hins vegar urðu þær varar við að margir aðrir sem höfðu uppgötvað unað endaþarmsins þjáðust af mikilli skömm. Þjáning annarra olli þeim miklu hugarangri. Þeim varð skyndilega ljóst að velferð annarra væri á þeirra ábyrgð og að heimurinn kæmi þeim við. Þær fullyrða að þetta lag komi frá æðri mætti og að þær séu einungis hlutlausir sendiboðar. Þær höfðu því ekkert val og taka enga ábyrgð á þessu lagi.

„Margir spyrja af hverju við ákváðum að taka þennan slag og við skiljum hvorki upp né niður í því, en þá munum við að við höfðum ekkert val – örlög okkar voru ráðin”, segir Katrín. Aðspurðar segja þær þetta stundum vera þungan kross að bera og Anna Tara bætir við „Amma er eina sem ég hef ekki rætt þetta við hingað til en það mun koma að því, ætli hún hafi ekki séð brot úr myndbandinu í Hæpinu í gær.”

„Ég varð fyrir miklum vonbrigðum þegar mér varð ljóst að ég væri svona kynþokkafull með „strap-on”, segir Anna Tara og bætir við að hún hafi haldið að „strap-on” myndi koma undarlega fyrir sjónir og draga úr kynþokka hennar sem veldur henni nú þegar miklum þyngslum. „Ef þið hlustið vandlega á textann má heyra að í laginu leynast leiðbeiningar um þessa miklu kúnst og hjálpleg ráð til foreldra okkar”, segir Katrín Helga. Aðspurðar hvort þær hafi áhyggjur af viðbrögðum ófæddra barna sinna segja þær svo ekki vera. Þær halda því fram að endaþarmsörvun verði orðin mjög viðurkennd þegar börnin þeirra hafa aldur til að stunda þau. „Munnmökin þóttu til dæmis einu sinni afbrygðileg en í dag eru eflaust margir þakklátir fyrir þau,” bætir Anna Tara við. „Hver hefði ekki viljað heyra foreldra sína predika munnmök?” spyr Katrín Helga. Þær segjast ekki hafa áhyggjur af því að enda í bleyju þar sem þær eiga fullt af hommavinum sem eru komnir á aldur og enginn þeirra er í bleyju.

Þær segjast hafa grandskoðað sjálfar sig og velt því fyrir sér hvort þetta lag væri eintóm athyglissýki. Eftir mikla sjálfsskoðun komust þær að því að athyglin væri í raun frekar óheppilegur fylgifiskur þess að vera frelsari. „Það er viss sjálfsfórn í því að stimpla sjálfa sig sem „up the butt girl”, viðurkennir Katrín. „Ef einhverjir kalla okkur ekki „up the butt girl” nú þegar þá munu þeir gera það núna”, segir Anna Tara.