Hera og fúli hershöfðinginn

Oft getum við myndað tengsl við hina ólíklegustu aðila og tíminn spyr aldrei um hvenær. Þessi staðreynd svífur yfir kvikmyndina An Ordinary Man, þar sem gamla brýnið Ben Kingsley leikur eftirlýstan stríðsglæpamann og fyrrum hershöfðingja sem situr fastur í felum undan yfirvöldum, og hefur haldið sig í skugganum síðan á tímum Júgóslavíustríðsins.

Einn daginn rekst hann á þernu felustaðarins, hina forvitnilegu Tönju, sem er leikin af Heru Hilmar. Hann þvingar þernuna til að vinna fyrir sig sem húshjálp.

Sjá einnig:Var óviss um að hún væri nógu góð fyrir Ben Kingsley

Samskiptin virðast nokkuð eitruð í fyrstu en hershöfðinginn áttar fljótt sig á því að meira er í þessa spunið en hann (og áhorfandinn) heldur. Með tímanum verður ljóst að Tanja er eina tenging hans við umheiminn og hefst þá hógvær, kunnugleg saga um samskipti og samspil ólíkra aðila sem reyna hvað þau geta til að skilja hegðun hvors annars. Þau spjalla um lífið, tilveruna og hans fortíð sem enn hefur ekki verið gerð upp að fullu.

Kjarnaþráður myndarinnar fer ekki beinlínis neinar ótroðnar slóðir en styrkleikarnir koma frá hversdaglegu nálguninni og undirtónum hennar, hvernig myndin tæklar hið ósagða og tengipunkta í samskiptum án handritið skýri allt út. Leikstjóri myndarinnar og handritshöfundur er hinn bandaríski Brad Silberling, sem hefur ekki látið fjölbreytnina vantað í gegnum tíðina, frá stórmyndum (þar á meðal Casper, Lemony Snicket’s A Series of Unfortunate Events og Land of the Lost) til smærri, hljóðlátari sagna í líkingu við Moonlight Mile eða 10 Items or Less, sem An Ordinary Man svipar vissulega meira til.

Kvikmyndatakan er meðhöndluð af fagmennskju og er farið með hana eins og þriðju aðalpersónu sögunnar. Silberling gefur leikurum sínum allan taum en fangar mátulega kalda en ögn fallega stemningu, sem skreytt er með lágstemmdri, melankólískri en heillandi fiðlutónlist sem smellur við hugarástand karaktera.

Sagan er með einföldu sniði en pólitísku undirtónarnir flæða gegnum hana linnulaust og gefst jafnvel pláss fyrir eina óvænta uppákomu eða tvær, enda ýmis lög sem þernan og hershöfðinginn leyna á sér.

Samræðurnar á tíðum virka eilítið stefnulausar og dragast sumar þeirra á langinn. Samskipti persónanna er yfirleitt efni í fínar senur út af fyrir sig en rennslið hjá Silberling er ekki hnökralaust. Að öðru leyti gæða leikararnir mikla sál í þessa sultuslöku atburðarás. Fínum húmor er líka saltað þarna yfir öðru hverju, sem að sjálfsögðu kemur mest frá því hvernig lykilpersónurnar tvær gætu ekki verið ólíkari hvorri annarri.

Í heildina séð er An Ordinary Man skemmtileg lítil krufning á ónefnda hershöfðingjanum og gjörðum hans gegn fólkinu. Kingsley sýnir sínar traustari hliðar en Hera er annars vegar sú sem sér um að græja mestan púls í myndina. Hún sýnir hlýju, umburðarlyndi, sjálfsöryggi og dulinn kraft í hlutverki Tönju, sem spilar vel á móti fúla og brotna hershöfingjanum, og brillera leikararnir ekkert síður í hljóðlátari senum myndarinnar þar sem andrúmsloftið gleypir þau alveg.

Frásögnina skortir hins vegar ákveðinn skriðþunga, þrátt fyrir þann frábæra samleik sem heldur öllu uppi, og viðburðarlitla framvindan verður máttlausari eftir því sem á líður. En það dregur ekkert frá gleðinni að sjá Heru halda sínu striki við reynslubolta eins og Kingsley og slá karlinn út á skjánum. Hefði hennar persóna ekki hitt í mark, hefði myndin verið líklegri til að molna í sundur áður en fyrri helmingur væri liðinn.

Niðurstaða: Kingsley og Hera geisla í afslappaðri, hógværri sögu sem mætti skilja meira eftir sig.