„Ég er djarfur að upplagi“

Valdimar spilaði með landsliðinu frá 1984 til 2001. Haustið 1998 tók hann tilboði Wuppertal í Þýskalandi þar sem hann spilaði í tvö ár. Þrátt fyrir boð og ný tilboð, ákvað Valdimar að snúa aftur heim. „Mér bara leiddist,“ segir Valdimar og bætir við: 

Maður var vanur að vakna hálfsjö á morgnana, vinna allan daginn og æfa um tuttugu tíma á viku samhliða vinnu. Í atvinnumennskunni fólst vinnan í að æfa tuttugu til þrjátíu tíma á viku og ekkert annað. Ég kunni það ekki enda er íslenska uppeldið okkar þannig að við vinnum í tvöhundruð tíma og æfum með,“ 

segir Valdimar og hlær.

Í helgarviðtali Atvinnulífsins heyrum við söguna á bakvið kaup og rekstur Valdimars Grímssonar á fyrirtækinu Vogue fyrir heimilið ( Lystadún-Snæland).

Mörg fjölskyldufyrirtæki

Í dag heitir fyrirtækið Vogue fyrir heimilið og er staðsett í Síðumúla 30 í Reykjavík og Hofsbót 4 á Akureyri. Þegar rýnt er í söguna á bakvið Vogue fyrir heimilið kemur í ljós að sagan samanstendur af mörgum rótgrónum íslenskum fjölskyldufyrirtækjum.

Fyrsta fyrirtækið sem Valdimar keypti var Lystadún-Snæland.  Lystadún Snæland á rætur sínar að rekja til tveggja rótgróinna fjölskyldufyrirtækja.

Annars vegar fyrirtækinu Pétur Snæland sem stofnað var árið 1949. Í upphafi fólst starfsemi fyrirtækisins í útgerð á trukkum, jarðýtum, kranabílum og fleira. Fljótlega setti fyrirtækið hins vegar á laggirnar verksmiðju sem framleiddi vörur úr latexsvampi, þar á meðal rúmdýnur. Verksmiðjan var fyrsta sinnar tegundar á Íslandi.

Hins vegar var það fyrirtækið Lystadún sem stofnað var árið 1956 af Halldóri Jónssyni hf. 

Lystadún seldi svamp til húsgagnaframleiðenda og verslana og var lengi stærsti viðskiptavinur Péturs Snælands. Eftir inngöngu Íslands í EFTA 1970 dró úr innlendri framleiðslu fyrir húsgögn en innflutningur jókst. Til að bregðast við breytingum voru fyrirtækin sameinuð 1991 og úr varð Lystadún-Snæland ehf.

Valdimar kaupir Lystadún-Snæland árið 2002. Skömmu fyrir kaupin hafði Lystadún-Snæland keypt Marco rúmaverslun í Mörkinni og flutt starfsemi sína þangað. Við þennan gjörning var nafnið Lystadún-Marco tekið upp.

Í júní árið 2002 kaupir Valdimar Vogue allt til sauma, sem þá var vefnaðarvöruverslun. Vogue allt til sauma var stofnað árið 1952 af hjónunum Hólmfríði Eyjólfsdóttur og Jóni Einarssyni. 

Jón var á þessum tíma þekktur athafnamaður í íslensku viðskiptalífi sem forstjóri KRON og Orku Tryggingar. 

Á þessum tíma voru vefnaðarvöruverslanir skilgreindar sem tískuvöruverslanir enda giltu þá innflutningshöft og tollar á fatnað voru háir.

Ég var reyndar ekkert að einblína á þetta fyrirtæki sérstaklega. Fyrst og fremst var ég að leita að atvinnutækifærum. Ákvað að gera tilboð, var einnig að skoða ýmis önnur tækifæri þar á meðal hlut í kjötvinnslu Kaupfélags Borgnesinga. Ég var á leiðinni í þær viðræður þegar símtalið kom og mér var sagt að Lystadún-Snæland hefði tekið tilboðinu.“ 

Og fleiri fyrirtæki bættust við.

Sólargluggatjöld keypti Valdimar 2005, Pílu-Gluggatjöld árið 2007, S. Ármann Magnússon 2011, Ljóra 2013, Rúmgott 2014 og Rekkjuna 2018. 

Flest, ef ekki öll þessi fyrirtæki eru upprunaleg fjölskyldufyrirtæki og mörg hver afar rótgróin þegar Valdimar kemur að borði.

„Now or never“

„Áður en ég fór til Þýskalands starfaði ég sem verskmiðjustjóri hjá Frigg, síðar sem framkvæmdastjóri kjötvinnslu Árnesinga og loks sem framkvæmdastjóri Kaupás,“ segir Valdimar.

Atvinnulífið var því markmið númer eitt en atvinnumennskan blundaði í honum.

Þegar tilboðið kom frá Þýskalandi var þetta svona Now or never móment. Ég var orðinn 32 ára og vissi að ef ég myndi ekki skella mér á þetta tilboð myndi ég eflaust missa af því tækifæri að prófa atvinnumennskuna. Eftir að ég kom heim, réði ég mig sem framkvæmdastjóra Goða.“

Hjá Goða staldraði hann þó stutt við.

„Það fór svo mikill tími í umræður. Að setjast niður með stjórn og ræða málin. Ég er hins vegar DO-er, vill framkvæma hlutina og ráðast í breytingar hratt. Þannig að þetta hentaði mér engan veginn,“ segir Valdimar.

Eftir þetta fór Valdimar að spá og spekúlera og hugmyndin kviknaði um að kaupa sjálfur.

„Ég fékk pabba með mér í þetta. Hann átti eignir og gat brúað bilið til að koma mér af stað. Ég keypti hann þó fljótlega út en pabbi vinnur hér enn. Sér um tolla og fleira,“ segir Valdimar.

Fjölskyldufyrirtæki „par excellence“

Valdimar viðurkennir að auðvitað hafi komið upp alls kyns vandamál í gegnum tíðina. Að leysa úr ófyrirséðum vandamálum er óhjákvæmilegur fylgifiskur þess að sameina fyrirtæki eða sinna rekstri í vexti. 

Valdimar segir að það að taka við fjölskyldufyrirtækjum sé líka ákveðin reynsla út af fyrir sig.

Vogue var dæmi um fjölskyldufyrirtæki par excellence. Ég held að verslanirnar hafi verið um tuttugu þegar mest var og umsvifin nógu mikil til að vera með alla fjölskylduna í vinnu, börn og tengdabörn. Af fjórum systkinum hættu tvö strax en tvö héldu áfram hjá mér. Sú síðasta úr fjölskyldunni hætti reyndar bara núna fyrir áramót,“ 

segir Valdimar og bætir við að Halldór Snæland frá Lystadúni-Snæland starfi líka hjá honum enn.

Þegar tollar voru felldir niður af húsgögnum og fatnaði, breyttist mikið hjá þessum fyrirtækjum eins og svo mörgum öðrum fyrirtækjum á Íslandi. Neysluvenjur breyttust hratt og allt í einu þurftu rótgróin fyrirtæki að fara í gagngerða uppstokkun. 

Að ráðast í nauðsynlegar breytingar gekk þó misvel hjá mönnum. Þróunin varð því sú að sum fyrirtækin lögðu upp laupana á meðan önnur fyrirtæki leituðu nýrra tækifæra eða sameinuðust öðrum.

 En hefur þú þá alltaf verið vondi kallinn þegar þú tekur við?

„Nei nei,“ segir Valdimar og hlær.

„Í flestum tilfellum hefur staðan verið sú að þegar ég kem að borði er fólk orðið meðvitað um að það þarf breytingar og meira fjármagn. Ég hef því frekar verið ókunnugi karlinn sem réðist í breytingar.“

70% reglan

Valdimar segir það þó ólíkt að starfa í matvörugeiranum miðað við húsgögn.

„Í matvörugeiranum er það þannig að ef þú gerir mistök, nærðu oftast að redda málum hratt og eiginlega fyrir hádegi þann daginn. Ef maður gerir mistök í húsgagnageiranum þá tekur það að þrjá mánuði að leiðrétta þau,“ segir Valdimar.

Þannig segir hann innkaup og söluna svo ólíka í eðli sínu. Í húsgögnum er vörusalan hæg en skuldbindingar í stórum lager mikil.

En ef þú vilt alltaf framkvæma hlutina strax, hefur þú þá aldrei gert mistök með fljótfærni í ákvarðanatökum?

Jú jú það ég get alveg viðurkennt. Ég er djarfur að upplagi. En ef ég tek tíu ákvarðanir miða ég við að sjö þeirra séu góðar. Og þessi 70% regla hefur alltaf verið mér hliðholl.“ 

Bankahrunið, Covid og fleira

Aðspurður um erfiðasta rekstrartímann segir Valdimar að hjá sér hafi það verið fyrstu tólf mánuðirnir í rekstrinum. Hann hafi fljótt áttað sig á að veltan var of lítil og húsnæðið of stórt miðað við umfang.

„Og það er rosalega dýrt að vera að auglýsa en standa bara á núlli í rekstri. Þess vegna keypti ég Vogue.“

Í dag er vefnaðarvaran þó aðeins um 5-10% af veltunni og því mikið vatn runnið til sjávar frá árinu 2002.

Bankahrunið breytti hins vegar rekstrarfyrirkomulaginu varanlega.

Maður vissi ekki hvort það yrði hægt að bjarga fyrirtækinu. Ég ákvað að skipta því upp til öryggis og gerði Sólargluggatjöld aftur að sjálfstæðri einingu með Pílu-gluggatjöld innanborðs. Þannig gat ég reynt að bjarga að minnsta kosti öðru fyrirtækinu en þetta fór vel og þau björguðust bæði.“ 

Þetta þýðir að þegar Valdimar keypti Rekkjuna árið 2018, urðu eigendur Rekkjunnar að helmingshluthafa í Vogue. Valdimar á enn Sólargluggatjöld.

Valdimar segir þó bankahrunið ekki hafa verið alslæmt því í kjölfarið fæddust einnig nýjar hugmyndir sem síðan urðu varanlegar.

„Sem dæmi breytti ég alveg um stefnu í svefndeildinni með því að fara í vöruþróun og markaðsetja alíslensk heilsurúm í stað innfluttu amerísku rúmana. Þetta höfum við síðan verið með í stöðugri þróun og erum komin með 100% umhverfisvæn heilsurúm í dag.“

Að sögn Valdimars hefur Covid ekki bitnað illa á rekstrinum. Hann viðurkennir þó að hafa áhyggjur af tímanum sem framundan er.

Ég held að dívan í hagkerfinu eigi eftir að koma. Því á þessu ári hefur svo mörgum verið hjálpað, til dæmis með hlutabótaleiðinni. En við höfum ekki efni á þessu endalaust og staðan mun breytast hjá mörgum þegar strípaðar atvinnuleysisbætur taka við.“ 

„Óalandi og óferjandi “

En hvað segir gamla handboltahetjan, var boltinn bara lagður á hilluna eftir að farið var í rekstur?

„Já núna er ég bara einn af þessum tuðurum á bakvið tjöldin sem hafa skoðun á öllu,“ segir Valdimar og hlær.

Valdimar verður hálf feiminn þegar blaðamaður spyr hvort hann sé enn þekkt andlit þegar hann fer út í búð. Eftir smá umhugsun segir hann:

„Já já ég held það. Ég veit svo sem ekkert hvað fólk hugsar en Íslendingar mega eiga það að þeir muna alveg eftir sínum mönnum,“ segir hann en bætir við: „Það er kannski helst ef ég fer í afmæli til krakkanna að enginn veit hver ég er.“

En hefur þú aldrei prófað að spila með einhverjum „gamlingjum“ sem hittast einu sinni í viku eða svo?

„Jú,“ segir Valdimar og skellir uppúr: „Ég er auðvitað búinn að prófa það en það bara gekk ekki.“

Hvers vegna ekki?

„Við skulum bara orða það þannig að þótt maður sé ungur í anda þá lærir maður að líkaminn verður gamall,“ segir Valdimar og hlær.

En nú hefur annað og nýtt áhugamál tekið við sem tekur mikinn tíma utan vinnu: Hestar.

Þannig að er rútínan ekki bara enn sú sama? Tímafrekt áhugamál samhliða vinnu en nú eru það hestar en ekki handbolti?

„Já ætli þetta sé ekki enn sama munstrið,“ segir Valdimar og verður smá hugsi.

Hann segir þó hestamennskuna aðallega skuldbindandi í bænum. Í sveitinni sé þetta öðruvísi og frjálsara en frá árinu 2015 hefur hann verið með hesta á jörð sem hann keypti í Biskupstungum.

En já ég held bara að ég þrífist ekki nema ég hafi nóg að gera. Ég er orkumikill og verð að fá útrás einhverstaðar. Annars verð ég óalandi og óferjandi!

Gamla myndin