Völdu að sleppa því að gúgla og njóta tímans sem hún átti eftir

Rúnar lýsir henni sem brosmildri og vinamargri konu sem hafi elskað hlaup, fjallgöngur og líkamsrækt. Greiningin var mikið áfall og þegar í ljós kom að staðan var alvarleg ákváðu hjónin að sleppa því að gúggla og njóta frekar þess tíma sem hún átti eftir.

Vinir Rúnars sem mynda HHHC hópinn hlaupa nú sex maraþon á jafnmörgum dögum í jakkafötum til að heiðra minningu Ingu og safna fé fyrir Kraft, stuðningsfélag fyrir ungt fólk með krabbamein og aðstandendur þeirra.

„Þegar þessi hugmynd kom upp þá lá beinast við að við myndum hlaupa fyrir Kraft og í minningu Ingu,“ segir Pétur Ívarsson. Þeir sem eiga leið á milli Akureyrar og Reykjavíkur í næstu viku geta átt von á að keyra fram hjá hópi af jakkafataklæddum mönnum á hlaupum meðfram þjóðveginum.

Pétur Ívarsson er formaður HHHC og verslunastjóri Boss. Hann segir í samtali við Vísi að þetta sé ekki í fyrsta skipti sem hópurinn hlaupi í jakkafötum, en þeir hafa áður tekið þátt í Reykjavíkurmaraþoninu og safnað áheitum til styrkar Styrktarfélagi krabbameinsveikra barna.

„Núna ætlum við hins vegar að taka þetta upp á „næsta level“, segir hann en ástæðan fyrir því að Kraftur varð fyrir valinu er að Inga Hrund nýtti þjónustu félagsins mikið á sínum tíma.

Hraðinn verður ekki aðalatriðið

Boss HHHC hópurinn samanstendur af sautján hlaupurum og munu þeir leggja af stað frá Akureyri þann 14. ágúst næstkomandi. Að sögn Péturs mun hver hlaupari hlaupa heilt maraþon á dag í kílómetrum talið. Þetta samsvarar fimm maraþonhlaupum á fimm dögum fyrir hvern hlaupara í hópnum.

„Við ætlum semsagt að hlaupa í tveimur hópum, þannig að einn hópur hleypur tíu og hálfan kílómetra á meðan hinn hvílir sig og svo skiptum við.“

Föstudaginn 18. ágúst verður hópurinn síðan kominn til Reykjavíkur og í kjölfarið tekur við sjötta og síðasta maraþonið, Reykjavíkurmaraþon Íslandsbanka, sem haldið er 19. ágúst.

„Rúnar er vinur minn til marga ára, og ekki nóg með það, hann er líka sjúkraþjálfari okkar flestra í hópnum. Um leið og ég bar þessa hugmynd undir hina í hópnum þá sögðu allir já. Það var engin spurning,“ segir Pétur jafnframt.

Hópurinn vil heiðra minningu Ingu Hrundar og þeir vilja einnig tileinka hlaupið öllum ungum fjölskyldum sem hafa þurft að glíma við krabbamein. 

Greiningin var skellur

„Hún var mjög brosmild og kát, vinamörg og alltaf skemmtilegt í kringum hana,“ segir Rúnar Marínó Ragnarsson þegar hann er beðinn um að lýsa eiginkonu sinni heitinni, Ingu Hrund Kjartansdóttur.

Leiðir Ingu og Rúnars lágu saman þegar þau unnu á sama vinnustað, en þau störfuðu bæði sem sjúkraþjálfarar. Þau gengu samstíga í gegnum lífið, komu sér upp heimili og eignuðust tvær dætur, Ásdísi og Heiðdísi, sem í dag eru orðnar sjö og sex ára.

Árið 2019 var Inga 34 ára, ung kona sem hafði alltaf verið heilsuhraust og aldrei kennt sér meins.

„Hún var mikil íþróttakona, var í fótbolta í gamla daga og elskaði hlaup, fjallgöngur, líkamsrækt, skíði og gönguskíði,“ segir Rúnar.

Það var því gífurlegt áfall þegar Inga greindist með brjóstakrabbamein, og í ljós kom að um var að ræða þríneikvætt krabbamein sem talið er sérlega illvígt. Í kjölfar greiningarinnar gekkst Inga undir harða lyfjameðferð, og í kjölfarið af því fór hún í brjóstnám. Hún tók „allan pakkann“ eins og Rúnar orðar það.

„Það var allt tekið, nánast allir eitlanir í holhöndinni líka. Þetta ferli tók rúmt ár, og þegar því lauk héldu læknarnir að þeir hefðu náð að koma í veg fyrir krabbameinið.“

Annað kom þó á daginn. Tæpum tveimur mánuðum eftir að meðferðinni lauk, í ársbyrjun 2021, kom í ljósið að meinið hafði dreift úr sér.

„Það komu í ljós fullt af æxlum í lungunum og eitlunum. Svo hélt þetta áfram að dreifa sér og fór í heilann í mænuna, og þá lamaðist Inga fyrir neðan mitti.“

Sýndi ótrúlegt æðruleysi

Læknarnir gáfu í byrjun lítið upp um batahorfur Ingu, annað en að staðan væri „alvarleg.“ Rúnar segir þau hjónin tiltölulega snemma hafa verið ljóst að þetta væri stríð sem þau myndu ekki sigra.

„Við gerðum okkur alveg tiltölulega fljótt grein fyrir því að hún myndi deyja. Og við ákváðum að vera ekkert að „gúgla“ eða lesa okkur til um sjúkdóminn. Við vildum frekar lifa og njóta tímans sem hún átti eftir.

Hann segir konu sína hafa sýnt ótrúlegt æðruleysi yfir aðstæðunum.

„Hún var svo ótrúlega sterk, allan tímann. Hún vorkenndi ekki sjálfri sér, hún leit á þetta sem verkefni fyrst og fremst. Alveg sama hvað, það var alltaf reisn yfir henni.“

Mikilvægt að leita sér aðstoðar strax í byrjun

Fljótlega eftir að Inga greindist fyrst byrjaði Rúnar að fara mánaðarlega í tíma hjá sálfræðingi, til að vinna úr áfallinu og ræða líðan sína. Hann segir það hafa skipt sköpum upp á framhaldið.

„Ég myndi mæla með því að fólk byrji strax að leita sér hjálpar í þessum aðstæðum. Það er svo mikilvægt upp á að vinna úr áfallinu og takast á við þetta allt saman. Mér fannst ofboðslega gott að geta farið og talað um hvernig mér leið, meira að segja þegar mér leið bara nokkuð vel, þá talaði ég bara um það.“

Rúnar bætir við að á þessum tíma hafi það verið hans hlutverk að vera kletturinn fyrir Ingu og börnin.

„Í svona aðstæðum má makinn ekki brotna.“

Magnað starf hjá Krafti

Inga nýtti sér þjónustu Krafts á þessum tíma, sótti tíma hjá sálfræðingi og félagsráðgjafa og tók þátt í félagsstarfi.

„Ég sá á þessum tíma hvað starfið hjá Krafti gerði ótrúlega mikið fyrir hana. Alltaf þegar hún var búin að vera í kringum fólkið hjá Krafti þá kom hún til baka glöð, kát og sterk.“

Starfsemi Krafts er í þágu þeirra sem greinast með krabbamein á yngri árum. Rúnar telur það hafa haft mikla þýðingu að Inga hafi getað sótt stuðning og félagsskap til annarra krabbameinsgreindra sem voru á hennar aldri.

„Ég held að það hafi skipt miklu máli að hún hafi verið innan um fólk á sínu reki. Maður tók eftir að það var líka fjör og gaman á samkomunum.“

Utanumhaldið var gífurlegt

Rúnar telur það hafa skipt sköpum að hann og Inga og aðrir í fjölskyldunni fylgdu fyrirmælum lækna og fagfólks á þessum tíma.

„Við ákváðum að treysta því sem fagfólkið var að segja okkur,“ segir hann og bendir á að það sé mikilvægt að fólk þiggi þá hjálp sem er í boði.

 Hann nefnir sérstaklega sr. Vigfús Bjarna Albertsson hjá Sálgæslu og fjölskylduþjónustu kirkjunnar.

„Hann var sá sem handleiddi fjölskylduna í þessu öllu og var okkar stoð og stytta."

Rúnar segir fjölskylduna hafa fengið gífurlega gott utanumhald á þessum erfiðu tímum. Í skóla eldri dótturinnar, og í leikskóla þeirrar yngri voru fengir til reyndir kennarar sem fengu ráðgjöf frá Krabbameinsfélaginu.

„Við erum svo heppin að vera með alveg ofboðslega þétt net í kringum okkur,“ segir hann.

„Þetta var ekki síst erfitt þegar leið á ferlið, stelpurnar þurftu að horfa upp á mömmu sína missa hárið, verða þrútin og bólgin af bjúg og að lokum enda í hjólastól. Heimilið okkar varð að hjúkrunarheimili þar sem var stöðugur straumur af hjúkrunarfræðingum og sjúkraliðum.“

Rúnar er þakklátur fyrir vini þeirra hjóna sem á undraskjótum tíma aðlöguðu húsnæði þeirra að þörfum Ingu, sem þá var komin með fjölda hjálpartækja til að geta búið áfram heima.

Rúnar bendir á að líkt og tilfelli hans og Ingu hafi ferlið verið röð áfalla. Þá hafi verið mikilvægt að vera einu skrefi á undan, andlega séð.

„Upphaflega greiningin er auðvitað langmesta áfallið, þess vegna er svo mikilvægt að byrja strax að vinna úr þessu. Svo ertu að fá svo mikið af erfiðum fréttum eftir því sem lengra líður, þú ert að fara nánast vikulega til lækna og sérfræðinga og ert alltaf að fá nýjar fréttir, og oftast ekki góðar. Þá er svo mikilvægt að vera undir það búinn.“

Hann segir undirbúninginn hafa skilað sér eftir því sem líða tók á ferlið og ljóst var að Inga átti ekki langt eftir.

„Þegar það kemur síðan að því að makinn þinn er að fara að deyja þá er maður kominn á ákveðinn stað í ferlinu, og maður er í raun löngu byrjaður að syrgja manneskjuna sem maður er að fara að missa. Það er búið að handleiða mann í gegnum það. Maður er eiginlega kominn lengra í sorgarferlinu en margir halda.“

Ætla að hlaupa fyrir Kraft og í minningu Ingu

Í dag eru liðnir rúmlega 14 mánuðir frá því að Inga lést.

Söknuðurinn er mikill og lífið verður aldrei eins. Rúnar telur þó að ef ekki hefði verið fyrir stuðning og leiðsögn fagfólks, fjölskyldu og vina væri eflaust margfalt erfiðara að takast á við fráfall Ingu.

„Stelpunum okkar líður vel í dag. Auðvitað sakna þær mömmu sinnar, en miðað við allt þá líður þeim vel og lífið gengur eins vel og hægt er miðað við aðstæður.“

Líkt og fyrr segir reyndist Kraftur Ingu einstaklega vel á þeim tíma þegar hún barðist við krabbamein. Rúnar segir félagið hafa staðið þétt með fjölskyldunni eftir andlátið og þau sækja enn þjónustu þangað.

„Við höfum til dæmis mætt á fjölskylduskemmtanir hjá Krafti. Stelpurnar eru alltaf rosa spenntar fyrir því og tala alltaf um „krabbameinsskemmtanirnar!“

Fyrr á árinu ákvað Rúnar að leggja Krafti lið með því að hlaupa 42 kílómetra í Reykjavíkurmaraþoninu og safna áheitum til styrktrar Krafti. Fjölmargir nákomnir hafa nú bæst í hópinn. Þar á meðal BOSS HHC hópurinn sem hyggst gera sér lítið fyrir að hlaupa sex maraþon á sex dögum.

Um leið og þau ætla að styrkja Kraft ætla þau einnig að heiðra minningu Ingu. Rúnar segist vona að með þessum hætti geti þau hjálpað Krafti að halda áfram að styðja við ungt fólk sem greinst hefur með krabbamein og fjölskyldur þeirra.

Hér má heita á Boss HHHC hópinn og Rúnar Marínó og styrkja starfsemi Krafts.