Fangelsi, fyllerí og fjandinn sjálfur

Mér datt þetta í hug á tónleikum með Stórsveit Reykjavíkur í Silfurbergi í Hörpu á sunnudagskvöldið. Sigurður Flosason saxófónleikari og tónskáld, og mikil driffjöður á ýmsum sviðum tónlistarlífsins, hélt þar upp á sextíu ára afmælið sitt. Lögin á tónleikunum voru eingöngu eftir Sigurð og flokkuðust undir djass, en urðu nokkuð blússkotin þegar á leið dagskrána. 

Sigurður, sem kynnti dagskrána, benti á að blúsinn fjallar oftar en ekki um fangelsi, fyllerí, ferðalög og fjandann sjálfan. Það kristallaðist í laginu Ég er djöfuls tík, sem Andrea Gylfadóttir söng af gríðarlegri tilfinningu. Stemningin í laginu var svo ríkuleg að það lá við að það svifi á mann við hlustunina. 

Runnu ljúflega niður

Sigurður hefur komið víða við á tónskáldaferlinum. Djassinn á samt stærsta staðinn í hjarta hans, eins og hann sagði sjálfur. Fyrsti hluti dagskrárinnar var helgaður djassinum, og lögin voru falleg. Þau minntu dálítið á gamla djassstandarda, en oft með nýstarlegri hljómagangi. Tónmálið var hófsamt, tónskáldið gaf í skin frekar en að troða meiningu sinni ofan í mann. Enda var hljómveitarleikurinn fágaður, ýmis sóló frá mismunandi hljóðfæraleikurum voru listileg og fjölbreytt; lögin runnu ljúflega niður. 

Kristjana Stefáns og Andrea Gylfa 

Megnið af lögunum voru spiluð en ekki sungin, en söngurinn átti samt veglegan sess á tónleikunum. Þau lög eru, sum hver, afrakstur samstarfs Sigurðar og Aðalsteins Ásbergs Sigurðssonar ljóðskálds og rithöfundar. Kristjana Stefánsdóttir söng nokkur laganna og gerði það af næmi og innileika. Kannski hefði mátt gefa söngnum meira vægi í lögunum, og sleppa intrúmental sólóunum, sem komu aðeins niður á flæðinu í tónlistinni. 

Andrea Gylfadóttir var frábær í blúsnum eins og áður sagði, en maður saknaði Stefáns Hilmarssonar sem átti að koma fram en forfallaðist á síðustu stundu. 

Spilað af magnaðri fagmennsku

Mjög gaman var af laginu Heimboð í Havana, en þar var suðuramerískur rytmi allsráðandi. Var hann svo fjörugur, að mann langaði helst til að standa upp og fá sér snúning. Takturinn var keyrður áfram af mögnuðum trommuleik Einars Scheving, en salsakennd riff frá píanóleikaranum Eyþóri Gunnarssyni vöktu líka sérstaka aðdáun. 

Í blúsnum munaði nokkuð um Þóri Baldursson sem spilaði á hammond orgel og gerði það af kunnáttu og lipurð. Og almennt talað spilaði Stórsveit Reykjavíkur af magnaðri fagmennsku og túlkaði allt af lífi og sál. Þetta voru flottir tónleikar og er Sigurði hér með óskað til hamingju með stórafmælið. 

Niðurstaða:  Líflegir og fjölbreyttir tónleikar sem voru mjög skemmtilegir.