Að koma í heiminn, að fæðast með öllu því sem verður

Er mikil ferð

Hvaðan koma sálirnar? Þá meina ég allar sálir í mannkyn, dýr og kannski hafa plöntur sál? Fræðingar sem vinna með Judi Dench leikkonu hafa lært að tréin eiga tjáskipti frá rótunum, og var merkilegt að heyra þær sögur.

Svarið er auðvitað, að þær koma utan frá. Þær eru gjöf frá því æðra veldi þarna úti sem ég skynja sem einskonar poka eða sterka strekkjanlega blöðru sem stækkar smám saman með lífunum sem við fáum og frá því sem kemur með auknum þroska og visku.

Þær sækjast svo aftur og aftur eftir nýjum líkama eða formi, hvað sem það er. Hvað hver sál kemur til að gera á jörðu, er svo spurning sem þarf að finna út í tíma og rúmi eða og rými?

En ekki nærri öll börn eða unglingar fengu að læra frá foreldrum hvað þyrfti að gerast fyrir þau að koma í heiminn? Og enginn hefur frætt okkur á þessu með blönduna af þessu með egg, sæði og sál.

„Það bara gerðist si svona“ fyrr á tímum. Þegar einstaklingar höfðu litla sem enga raunverulega stjórn á því. Og engin tjáskipti gerðust um það.

Ég var orðin nokkuð gömul þegar ég náði að hugsa almennilega um það hversu merkileg þessi hönnun er. Hvernig kvenlíkamar eru settir upp af sköpun til að færa þjóðum fleiri einstaklinga, og dýrum líka, fleiri eintökum, og með innleggi frá sæðisveitendum. Hvort sem þeir eru hluti af sambandi eða ekki.

Ferðin í heiminn skekkist svo stundum.

Við að sjá efni um vinnu lækna og hjúkrunar fólks með fyrirbura í sjónvarpinu sem hafa komið í heiminn áður en sköpunarferlinu sem á að gerast þarna inni í líkama konunnar var lokið. Er mögnuð tækni fyrir lífið.

Hugsunin um, að fyrir tíma þeirrar tækni að hægt var að setja þau í súrefniskassa til að halda þeim á lífi, var ekki í huga mínum sem unglings.

Það var vegna þess að fyrir daga getnaðarvarna voru tilfinningar og viðhorf alla vega ekki alltaf litaðar gleði og áhuga.

Að sjá allar þessar leiðslur og hjúkrunarlið og lækna. Einstaklinga með vakandi auga yfir þeim til að veita það sem annars hefði gerst í líkama konunnar sem fæddi þau í heiminn, en hefðu ekki lifað fyrir daga þessarar tækni. Það er auðvitað einstök framför í læknisfræðilegri tækni.

Auðvitað er mikilvægt að barnshafandi kona sé ánægð með að eiga von á barni sem hefur því miður ekki alltaf verið né er alltaf tilfellið og hið ófædda barn fær hluta af þeim tilfinningum.

Tvennir tímar í áhrifum á og í hugi barna

Allar sálir í líkömum koma í einhverjum tilgangi. Sum eru með mun ákveðnari vitund sem þau séu að koma til að sinna, en aðrir. Þau vita oft ung hvað þau muni verja lífi sínu í. Þegar það tekur aðra sinn tíma að átta sig á því hvaða eiginleika þau hafi, og hvernig þau þurfi að nýta þá. Maðurinn minn var einn af þeim sem vissi sem barn hvað hann myndi verja lífi sínu í.

Julia Gilliard sem var forsætisráðherra hér í Ástralíu talar um mikilvægi þess að heilabú barna fái næga örvun frá upphafi.

Auðvitað er mikilvægt að hún sé veitt til að þjóna jákvæðri sköpun.

Nú á tímum erum við því miður að heyra og sjá misgóð áhrif heilaörvunar frá nýju fjölmiðlunum.

Fjölmiðlum sem virðast sjá sig eiga að vera eins og einskonar sorphaugar slæmra heilabúa.

Eigendur þeirra heilabúa hafa enga siðferðiskennd til að veita gagnlegar hugmyndir. Þær lenda þá of oft í þeim sem hafa ekki þroska til að finna frekar það gagnlega, sem er líka til á mörgum fjölmiðlum.

Þessi atriði eru frá ótal áttum. Og því miður er þetta með að ungmenni séu með hnífa og önnur vopn á sér til að verja sig fyrir ímynduðum árásum, ný hegðun.

Goðsögnin um að allir fæðist með fullkomna þekkingu í foreldrun er villandi

Það skiptir miklu máli hvernig foreldrun barnið fær. Foreldrun var þó aldrei kennd. Svo að þá misstu, og missa margir af að fá þann stuðning sem börn sem er nauðsynleg.

Peter A Levine PHd vitnar í þau úreltu viðhorf sem voru fyrr á tímum, að börn kæmu sem tóm ílát. Það væri verkefni foreldra að skapa prógram fyrir þau. Trúin sem hafði verið sett fram var:

Að það ætti bara að sinna þessum fáu grunnþörfum þeirra að fæða og klæða, baða og láta fara að sofa. Hugga þau kannski ef þau grétu. Annað væri séð sem spilling á barni. Svo væru einhverjir enn með það viðhorf í huga?

Sú kenning hefur marg afsannast. Það er nóg að sjá inn í augu nýfædds barns til að taka eftir því: Að það er persónuleiki sem hefur birst.

Það getur auðvitað tekið sinn tíma, og stundum áratugi fyrir mannveruna að fá allan þann persónuleika upp í sér, til að birtast í öllu sínu veldi.

Smáatriði birtast þó í því til dæmis hvernig þau bregðast við að vera sett út í vagn til að sofa. Eitt vill láta rugga vagninum til að geta sofnað, þegar annað er ánægt að anda að sér útiloftinu og sofnar strax.

Það er sérkennilegt að átta sig á því að ríkisstjórnir og aðilar trúarbragða virtust álíta að það að ala upp börn, væri á við hvernig dýr gerðu slíkt. Og að það þyrfti enga kennslu í því.

Svo kemur að því að læra að vera til með sjálfi sínu

Svo að í gegn um kynslóðirnar gátu foreldrar bara gefið það sem þau höfðu fengið frá foreldrum sínum. En ef þau höfðu fengið nýjar og betri hugmyndir var þeim bætt við þau viðhorf sem foreldrar þeirra höfðu alið þau upp frá.

Það var sjokkerandi að lesa á blöðunum nú á dögum að foreldrar yngri barna telji að það sé ekki þeirra að ala börnin sín upp, heldur sé það hlutverk og ábyrgð skólans að sjá um það. Skólar kenna ekki það sem foreldrum er ætlað að ala þau upp við, þeir eru meira viss fræðsla, og oft þjálfun í félagslífi. Em börn þurfa ást, nánd og persónulega leiðbeiningu sem skólar veita ekki.

Heimasinnandi foreldri er víst sjaldgæft á okkar tímum sem var mögulegt fyrr á tímum og líka fyrir hálfri öld síðan.

Spurningin er hvort að börn nútímans séu þolendur foreldra sem einnig áttu sína foreldra í vinnu allan daginn. Sem þá bættu þeim tímaleysið með veraldlegum hlutum. Hlutum sem gera ekki það sem þarf í hinum ýmsu flækjum mannlegra samskipta. Þeir eru að því virðist oft mest eins konar plástrar.

Það er auðvitað kynslóð í dag sem mörg af, voru alin upp af annaðhvort báðum útivinnandi foreldrum, eða einstæðu foreldri. Þá kemur það að sjálfu sér að sálar og persónulega tengingin verður ekki eins sterk. Svo að þá losnar um eitt og annað sem eitt sinn var séð sem einskonar samfélagslegt samþykki um hegðun.

Það eru til ótal bækur og annað fyrir foreldra að finna leiðir í uppeldi

Svo eru til tól til að byggja upp hærri meðvitund í einstaklingum, og sé ég „Esoteric Astrology“ Hærra stig andlegrar stjörnuspeki, sem ég upplifði hér í Adelaide sem gaf mér mjög mikilvæg atriði um megin tilgang minn hér og hugðarefni. Þess vegna sé ég þau fræði sem eitt af ótal leiðum til að leyfa hverju barni að fá og lesa og skilja það sem er í kortinu sem er gert frá tíma fæðingar og landsins sem það fæðist í. Þá er það spurningin hvernig þau tengi við og sjái eitthvað af sér í því með aðstoð fræðings í þeim efnum.

Sú tegund stjörnuspeki er að minni upplifun mun nákvæmari en almenna stjörnukortið. Ekki síst hvað það snertir hvar pláneturnar eru á korti okkar sem er eitt af ótal góðum tólum.

Fræðum sem ég sé ekki né nota sem trú á. Heldur að þau fræði sýna hvar plánetur manns lenda við fæðingu. Og sýna megin stefnu okkar sem sálar. Það getur þá stutt foreldra til að fá innsýn til að leiðbeina þeim börnum sem unglingum að finna alla vega góð atriði um sína réttu átt fyrir líf sitt.

Eftir það kemur sálaraldur. Hann kemur oft snemma fram þroskastig sem birtist í þeim einstaklingum í ýmsu í hegðun þeirra, forgangsatriðum og verðgildum.

Með meira en eitt barn til að koma til manns, eins og sagt var. Er mikilvægt að veita hverju þeirra einstaklings athygli og stuðning í og fyrir lífsferð þeirra.

Hvernig foreldrar fóru að, með ótal börn að fæða og klæða fyrr á tímum. Er mér ráðgáta.

Það var ekki almenn þekking föl mér á mínum tímum sem foreldri. Ég vitnaði ekkert slíkt ferli í kring um mig. En ég náði þó að fullnægja nokkrum atriðum á þeim tíma sem ég var með þeim sem ég fæddi í heiminn.

Venjur og viðhorf sem rúlla oft áfram án hugsunar

Það er snúin veruleika vakning að átta sig á því, hve mikið vantaði upp á í tali um uppeldi. Og að skilja afleiðingar þess sem sett var inn í mann, en ekki hægt að skilja afleiðingar af á þeim tímum.

Ég kom inn í kringumstæður og tíma, þegar það að þegja yfir öllu misjöfnu var séð sem dyggð. Atriði, sem nú er vitað að er þræl-óhollt fyrir taugakerfin. Val að þegja af ákveðnu tilefni og tilgangi er eitt. En að halda öllum sínum innri sárum inni skemmir taugakerfin svo smám saman. Og það meira ef engin opnun gerist fyrir tjáskipti. Eða manneskjan er ekki fær um að tjá sig um það, og hefur engin orð eða veruleikamynd til að tjá það sem gerðist.

Þessarar þöggunar var krafist á ýmsa vegu, og það algerlega án skilnings á óhollustu þess fyrir mannverur, að fá ekki að létta af hjarta sínu og sál.

Kannski var það af því að enginn nennti að hlusta. Þegar enginn veruleiki var um mikilvægi þess að tjá sig um slíkt.

Ný dögun um leyfi til tjáninga veitir von um hollara tilfinningalíf

Skrif unga fólksins í blöðin í dag sýnir mér, að þau hafa líka fengið sinn skammt af því sem Thomas Hubl segir að rúlli niður kynslóðirnar og það án viðkomu í heilabúinu. Nema ef tækifæri birtist seinna til að vinna úr því. Svo að tækifærin til að sitja og opna sig við foreldra um slíkt, hafa kannski ekki orðið eins algeng og ætti að vera.

Svo eru auðvitað allskonar leiðir til að afhlaða það mislita magn erfiðrar reynsly sem er þarna inni og þarf hreinsun.

Af því að þegar einstaklingar upplifa ofríki á sig án þess að hafa baklands styrk. Þá skapar það veruleika sem setur líf og rétt einstaklinga til sjálfs uppgötvunar á hliðina. Og með því þykka orku-rennihurð yfir rétt einstaklinga til að fá tíma og frið til sjálfsvitundar um það sem koma skuli í lífi þeirra. Andlegt ofbeldi sem stíflar það, getur haft ó-afturkallanlegar afleiðingar fyrir marga. Það kostar meira lífsferlislega, en hægt er að setja peningalega upphæð á.

Það er því meiriháttar að sjá hvernig margir foreldrar hér í Ástralíu hafa áttað sig á að skilja: Að hvert barn hafi tilgang og hæfileika og kunna að styðja þau og hvetja til að ná því markmiði eða markmiðum.

Ég vona að þær stofnanir á Íslandi sem hafa komið upp til að hjálpa þeim sem eiga í tilfinningalegum sem hugrænum erfiðleikum muni breyta ástandinu til batnaðar.

Á hinn veginn er meiriháttar að sjá mannverur hafa það í sér, að bíða eftir nýju tækifæri til að skapa sér nýtt svigrúm frá þungri reynslu. Þá sýnir það að viðkomandi einstaklingar hafa það vitni í sér sem Daniel G Amen talar um til að finna leiðir til að snúa dæminu við. Og ná að þjóna með eiginleikum sínum á stórkostlegan hátt. Tónlist getur verið eitt af tólum til að hrista upp í dýpt smá-agna mengun sem hafi setið lengi í taugakerfunum.

Höfundur er Íslendingur sem hefur búið í lengri tíma í Ástralíu.