Ég vil ekki þennan veruleika Hólmfríður Ásta Hjaltadóttir skrifar 21. september 2024 15:03 Enn eitt barnið hefur verið myrt. Lítil 10 ára stúlka úr hverfinu mínu. Ég fékk illt í hjartað þegar ég sá frétt um að barn hafi verið myrt af foreldri sínu. Það sem var mér efst í huga var að biðja til guðs að þessi litla stúlka hafi ekki upplifað angist og sársauka á síðustu augnablikum lífs síns. Það næsta var það sama og ég hef hugsað í hin tvö skiptin á undan þegar barn hefur verið myrt á árinu - að enginn sem ég þekki tengist þessu barni persónulega. Hversu hryllilegt áfall að missa barn í lífi sínu á svona skyndilegan og ofbeldisfullan hátt. Ég óska engum svoleiðis sársauka og sálarkvalir. Svo komu fréttir um hvaða skóla barnið gekk í. Ég fór að hágráta um leið og ég sá myndina af skólanum. Barnið sem var myrt var nemandi í mínum hverfisskóla, skólanum sem ég gekk sjálf í frá 1.-7. bekk. Eitt af börnunum í hverfinu mínu. Ég vissi um leið að fjöldi fólks í hverfinu mínu er að syrgja þetta barn. Vinir og nágrannar misstu nemandann sinn, börn í hverfinu misstu skólasystkini og vinkonu. Fjöldinn allur af fólki í húsunum í kringum mig er að upplifa ólýsanlegan sársauka vegna þessa atburðar núna. Ég er sjálf kennaranemi og vinn með börnum í 5. bekk í öðrum skóla. Hún er skelfileg, tilhugsunin um að kennarar og starfsfólk hverfisskólans míns, mínum gamla barnaskóla hafi kvatt 10 ára nemanda sinn á föstudegi, eflaust brosað og sagt eitthvað á borð við: „Ertu með allt? Muna eftir peysu, úlpu, húfu! Góða helgi, við sjáumst á mánudaginn!“ En á mánudaginn kemur lítil stelpa ekki í skólann. Á mánudegi fá kennarar ekki að heilsa Kolfinnu Eldey sinni, spyrja hvað hún gerði skemmtilegt um helgina, biðja hana um að taka upp pennaveskið og útskýra fyrir henni verkefni dagsins. Hún var myrt daginn áður og faðir hennar er í haldi lögreglu. Það er eins og skyggt hafi á rólega, friðsæla hverfið mitt. Að vita að eitt af börnunum úr hverfinu hafi mætt slíkum örlögum. Að sjá sársaukann í augum nágranna sinna, að labba inn í búðina í hverfinu, sjá að byrjað er stilla upp vörum fyrir Hrekkjavöku og vita að það verður einu barninu færra sem velur sér búning, fer í hrekkjavökugleði eða gengur um hverfið með vinum sínum og bankar upp á fyrir sælgæti. Að vita að það er einu barninu færra sem mun stoppa mig úti á götu til að segja mér hvað hundarnir mínir eru sætir og hvort hún megi klappa þeim? Ég fór í vinnuna í kjölfarið í skólanum sem ég vinn í og fann svo mikinn létti að sjá alla mína nemendur á lífi. Ég var ákveðin í að njóta að vera með þeim, hafa gaman með þeim af því þau eru hér með mér. Mikið ótrúlega er ég þakklát fyrir að nemendur mínir eru á lífi. Þrjú börn hafa verið myrt á árinu. Tvö grunnskólabörn, eitt barn í menntaskóla. Mánuður er ekki liðinn frá því að ung stúlka var myrt á Menningarnótt þegar næsti harmleikur dynur á okkur og í þetta skiptið í mínu nærumhverfi. Ég fann fyrir ákveðnum kvíða eftir að hafa kvatt öll börnin í skólanum sem ég starfa við í gær, föstudag…munu þau öll koma í skólann á mánudag? Elsku þjóð, við verðum að gera betur. Öll sem eitt, ríkisstjórn, sveitarfélög, einstaklingar, við verðum að gera eitthvað. Þrjú börn á innan við ári í okkar litla þjóðfélagi. Þrír skólar. Þrír nemendur sem að standa fjölmargir ættingjar, vinir, skólasystkini, kennarar og starfsfólk skóla sem öllum þótti gríðarlega vænt um barnið. Þetta má ekki verða nýr veruleiki Íslendinga að vita aldrei hvenær eitthvert barn í þeirra lífi muni skyndilega mæta endalokum sínum svona, hvort sem það er fjölskyldumeðlimur, nemandi, nágranni eða skólasystkini barnanna ykkar. Ég vil ekki búa við þann veruleika að kennarar, kennaranemar og starfsfólk skóla þurfi að undirbúa sig fyrir þann möguleika að geta misst nemanda svona hvenær sem er. Jafnvel þó að barnið tengist okkur ekki beinum tengslum, þá er heimurinn lítill á Íslandi. Þau okkar sem ekki tengjast börnunum beint þekkjum samt mörg hver fólk sem eru aðstandendur barnanna. Við þurfum öll að hafa í huga að styðja fólkið okkar sem eru að syrgja börnin sem voru myrt. Elsku nágrannar í Rimahverfi, kennarar og starfsfólk Rimaskóla, ættingjar og aðstandendur Kolfinnu Eldeyjar og allra barnanna sem við misstum árinu, ég samhryggist ykkur svo innilega. Elsku þjóð, nú verðum við að vakna. Við megum ekki missa fleiri börn vegna ofbeldisverka. Höfundur er kennaranemi í MT í Kennslufræði yngri barna í grunnskóla við Háskóla Íslands, meðstjórnandi og hagsmunafulltrúi Stúdentafélagsins Kennó og fulltrúi nemenda í fagráði Menntavísindasviðs Háskóla Íslands um kennaramenntun. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ofbeldi gegn börnum Mest lesið Tryggjum Svandísi á þing Hópur stuðningsfólks Svandísar Svavarsdóttur Skoðun Skilur Kristrún ekki, að stærð kökunnar er mál nr. 1? Ole Anton Bieltvedt Skoðun Vók er vont – frambjóðandi XL kærður til lögreglu Kári Allansson Skoðun Hvar ertu Auddi Blö: Opið bréf til Bjarna Ben frá sérfræðingi Ásta Kristín Pjetursdóttir Skoðun Ekki láta Sjálfstæðisflokkinn ljúga að þér Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Greinin sem þú verður að lesa áður en þú ferð á kjörstað Bessí Þóra Jónsdóttir Skoðun Flokkur í felulitum Björn Gíslason Skoðun Nýtt húsnæðislánakerfi að danskri fyrirmynd? Jónas Már Torfason Skoðun Braggablús Ölmu Eyþór Kristleifsson Skoðun Breytum þessu saman! Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Af hverju Viðreisn? Eva Rakel Jónsdóttir skrifar Skoðun Pólitískar ofsóknir í aðdraganda Alþingiskosninga Eldur S. Kristinsson skrifar Skoðun Talk about timing – degi fyrir kjördag Yngvi Sighvatsson skrifar Skoðun Hjarta og sál Heiðdís Geirsdóttir skrifar Skoðun ESB andstæðingar blekkja Íslendinga Jón Frímann Jónsson skrifar Skoðun Sjálfstæðisflokkurinn: Fyrir budduna þína og framtíðina Gísli Stefánsson skrifar Skoðun Eldra fólk þarf Jóhann Pál sem félagsmálaráðherra – nema kannski þeir auðugustu Viðar Eggertsson skrifar Skoðun Að mynda ríkisstjórn - skipulagt val til vinstri Hlynur Már Ragnheiðarson skrifar Skoðun Viðreisn: öfgalaus nálgun fyrir öfgalaust samfélag Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Kleppur er víða Ragnheiður Kristín Finnbogadóttir skrifar Skoðun Að geta lesið sér mennsku til gagns Diljá Ámundadóttir Zoëga skrifar Skoðun Börðust afar okkar til einskis í Þorskastríðinu? Hugleiðing um ESB Haukur Ingi S. Jónsson skrifar Skoðun Á ferð um Norðvesturkjördæmi Arna Lára Jónsdóttir,Hannes Sigurbjörn Jónsson,Jóhanna Ösp Einarsdóttir,Magnús Eðvaldsson skrifar Skoðun Stöndum vörð um íslenska fjölmiðla Óli Valur Pétursson skrifar Skoðun Lögfestum félagsmiðstöðvar Guðmundur Ari Sigurjónsson,Friðmey Jónsdóttir skrifar Skoðun Flokkar sem vara við sjálfum sér Þorbjörg S. Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Hver bjó til ehf-gat? Sigríður Á. Andersen skrifar Skoðun Lausnir eða kyrrstaða í húsnæðismálum Ragnar Þór Ingólfsson skrifar Skoðun Aðventan – njóta eða þjóta? Hrund Þrándardóttir skrifar Skoðun Við kjósum blokkir Kjartan Valgarðsson skrifar Skoðun Er einhver að hlusta? Hópur 143 Seyðfirðinga skrifar Skoðun Tryggjum öruggt ævikvöld Brynjar Níelsson skrifar Skoðun Hverjir verja almannahagsmuni? Reynir Böðvarsson skrifar Skoðun Stúlka frá Gaza sem að missti allt Asil Jihad Al-Masri skrifar Skoðun Kjósum með mannréttindum á laugardaginn Bjarndís Helga Tómasdóttir,Kári Garðarsson skrifar Skoðun Greinin sem þú verður að lesa áður en þú ferð á kjörstað Bessí Þóra Jónsdóttir skrifar Skoðun Pólitík í pípum sem leka Böðvar Ingi Guðbjartsson skrifar Skoðun Nýtt húsnæðislánakerfi að danskri fyrirmynd? Jónas Már Torfason skrifar Skoðun Já ráðherra Karl Arnar Arnarson skrifar Skoðun Höldum okkur á dagskrá Hópur fólks innan íþróttahreyfingarinnar skrifar Sjá meira
Enn eitt barnið hefur verið myrt. Lítil 10 ára stúlka úr hverfinu mínu. Ég fékk illt í hjartað þegar ég sá frétt um að barn hafi verið myrt af foreldri sínu. Það sem var mér efst í huga var að biðja til guðs að þessi litla stúlka hafi ekki upplifað angist og sársauka á síðustu augnablikum lífs síns. Það næsta var það sama og ég hef hugsað í hin tvö skiptin á undan þegar barn hefur verið myrt á árinu - að enginn sem ég þekki tengist þessu barni persónulega. Hversu hryllilegt áfall að missa barn í lífi sínu á svona skyndilegan og ofbeldisfullan hátt. Ég óska engum svoleiðis sársauka og sálarkvalir. Svo komu fréttir um hvaða skóla barnið gekk í. Ég fór að hágráta um leið og ég sá myndina af skólanum. Barnið sem var myrt var nemandi í mínum hverfisskóla, skólanum sem ég gekk sjálf í frá 1.-7. bekk. Eitt af börnunum í hverfinu mínu. Ég vissi um leið að fjöldi fólks í hverfinu mínu er að syrgja þetta barn. Vinir og nágrannar misstu nemandann sinn, börn í hverfinu misstu skólasystkini og vinkonu. Fjöldinn allur af fólki í húsunum í kringum mig er að upplifa ólýsanlegan sársauka vegna þessa atburðar núna. Ég er sjálf kennaranemi og vinn með börnum í 5. bekk í öðrum skóla. Hún er skelfileg, tilhugsunin um að kennarar og starfsfólk hverfisskólans míns, mínum gamla barnaskóla hafi kvatt 10 ára nemanda sinn á föstudegi, eflaust brosað og sagt eitthvað á borð við: „Ertu með allt? Muna eftir peysu, úlpu, húfu! Góða helgi, við sjáumst á mánudaginn!“ En á mánudaginn kemur lítil stelpa ekki í skólann. Á mánudegi fá kennarar ekki að heilsa Kolfinnu Eldey sinni, spyrja hvað hún gerði skemmtilegt um helgina, biðja hana um að taka upp pennaveskið og útskýra fyrir henni verkefni dagsins. Hún var myrt daginn áður og faðir hennar er í haldi lögreglu. Það er eins og skyggt hafi á rólega, friðsæla hverfið mitt. Að vita að eitt af börnunum úr hverfinu hafi mætt slíkum örlögum. Að sjá sársaukann í augum nágranna sinna, að labba inn í búðina í hverfinu, sjá að byrjað er stilla upp vörum fyrir Hrekkjavöku og vita að það verður einu barninu færra sem velur sér búning, fer í hrekkjavökugleði eða gengur um hverfið með vinum sínum og bankar upp á fyrir sælgæti. Að vita að það er einu barninu færra sem mun stoppa mig úti á götu til að segja mér hvað hundarnir mínir eru sætir og hvort hún megi klappa þeim? Ég fór í vinnuna í kjölfarið í skólanum sem ég vinn í og fann svo mikinn létti að sjá alla mína nemendur á lífi. Ég var ákveðin í að njóta að vera með þeim, hafa gaman með þeim af því þau eru hér með mér. Mikið ótrúlega er ég þakklát fyrir að nemendur mínir eru á lífi. Þrjú börn hafa verið myrt á árinu. Tvö grunnskólabörn, eitt barn í menntaskóla. Mánuður er ekki liðinn frá því að ung stúlka var myrt á Menningarnótt þegar næsti harmleikur dynur á okkur og í þetta skiptið í mínu nærumhverfi. Ég fann fyrir ákveðnum kvíða eftir að hafa kvatt öll börnin í skólanum sem ég starfa við í gær, föstudag…munu þau öll koma í skólann á mánudag? Elsku þjóð, við verðum að gera betur. Öll sem eitt, ríkisstjórn, sveitarfélög, einstaklingar, við verðum að gera eitthvað. Þrjú börn á innan við ári í okkar litla þjóðfélagi. Þrír skólar. Þrír nemendur sem að standa fjölmargir ættingjar, vinir, skólasystkini, kennarar og starfsfólk skóla sem öllum þótti gríðarlega vænt um barnið. Þetta má ekki verða nýr veruleiki Íslendinga að vita aldrei hvenær eitthvert barn í þeirra lífi muni skyndilega mæta endalokum sínum svona, hvort sem það er fjölskyldumeðlimur, nemandi, nágranni eða skólasystkini barnanna ykkar. Ég vil ekki búa við þann veruleika að kennarar, kennaranemar og starfsfólk skóla þurfi að undirbúa sig fyrir þann möguleika að geta misst nemanda svona hvenær sem er. Jafnvel þó að barnið tengist okkur ekki beinum tengslum, þá er heimurinn lítill á Íslandi. Þau okkar sem ekki tengjast börnunum beint þekkjum samt mörg hver fólk sem eru aðstandendur barnanna. Við þurfum öll að hafa í huga að styðja fólkið okkar sem eru að syrgja börnin sem voru myrt. Elsku nágrannar í Rimahverfi, kennarar og starfsfólk Rimaskóla, ættingjar og aðstandendur Kolfinnu Eldeyjar og allra barnanna sem við misstum árinu, ég samhryggist ykkur svo innilega. Elsku þjóð, nú verðum við að vakna. Við megum ekki missa fleiri börn vegna ofbeldisverka. Höfundur er kennaranemi í MT í Kennslufræði yngri barna í grunnskóla við Háskóla Íslands, meðstjórnandi og hagsmunafulltrúi Stúdentafélagsins Kennó og fulltrúi nemenda í fagráði Menntavísindasviðs Háskóla Íslands um kennaramenntun.
Skoðun Eldra fólk þarf Jóhann Pál sem félagsmálaráðherra – nema kannski þeir auðugustu Viðar Eggertsson skrifar
Skoðun Börðust afar okkar til einskis í Þorskastríðinu? Hugleiðing um ESB Haukur Ingi S. Jónsson skrifar
Skoðun Á ferð um Norðvesturkjördæmi Arna Lára Jónsdóttir,Hannes Sigurbjörn Jónsson,Jóhanna Ösp Einarsdóttir,Magnús Eðvaldsson skrifar